หมวด เครื่องรางของขลัง

ดาวอาถรรพ์(แม่น้ำหอม) หลวงพ่อผินะ วัดพระสนมลาว

ดาวอาถรรพ์(แม่น้ำหอม) หลวงพ่อผินะ วัดพระสนมลาว - 3

ดาวอาถรรพ์(แม่น้ำหอม) หลวงพ่อผินะ วัดพระสนมลาว - 4

ดาวอาถรรพ์(แม่น้ำหอม) หลวงพ่อผินะ วัดพระสนมลาว - 5

ชื่อร้านค้า	wison - (คลิ๊กที่นี่เพื่อดู ข้อมูลเกี่ยวกับร้านค้า)
ชื่อเจ้าของร้านค้า	wison (207)
ชื่อพระเครื่อง	ดาวอาถรรพ์(แม่น้ำหอม) หลวงพ่อผินะ วัดพระสนมลาว
อายุพระเครื่อง	-
หมวดพระ	เครื่องรางของขลัง
ราคาเช่า	-
เบอร์โทรติดต่อ	0819460502
อีเมล์ติดต่อ	wison41505@gmail.com
LINE	(คลิ๊กที่นี่เพื่อเพิ่มเพื่อนกับเจ้าของร้าน)
สถานะ
Facebook	Share
เปิดให้เช่าตั้งแต่วันที่	อ. - 23 ก.พ. 2553 - 14:21.29
แก้ไขข้อมูลล่าสุดเมื่อ	อ. - 22 ม.ค. 2556 - 14:09.54

รายละเอียด
ดาวอาถรรพ์(แม่น้ำหอม) หลวงพ่อผินะ วัดพระสนมลาว สุดยอดความแรงแห่งยุค เพราะวิชาของท่านสูงสุดยอดแต่ดูเหมือนสามัญธรรมดา พิสูจน์และสัมผัสได้ด้วยตาเนื้อ ใจเนื้อของปุถุชนแบบเราๆครับ ................................................................................ ก่อนมรณภาพท่านเขียนคำทำนายไว้หลายอย่าง จากการตีความของคนใกล้ชิด เหมือนท่านจะบอกให้เก็บของท่านไว้ให้ดีภายในสิบปีหลังจากท่านมรณภาพ จะมีปรากฏการณ์ให้เห็น......เรามาคอยดูกันครับ หลายคนสงสัย และมีคำถามในใจว่า หลวงพ่อผินะท่านใช่..(คำไม่สุภาพ)..มาสร้างเครื่องรางของขลัง ลองอ่านทัศนะของท่านกัน คำพูดที่หลวงพ่อผินะได้กล่าวไว้ ดังนี้ "...มนุษย์เกิดมาจากตรงนี้......(คำไม่สุภาพ) พระโพธิ์สัตว์ก็เกิดมาจากตรงนี้....(คำไม่สุภาพ) พระพุทธเจ้าก็เกิดมาจากตรงนี้.....(คำไม่สุภาพ) ไม่มีสูง ไม่มีต่ำ ไม่มีเรา ไม่มีเขา ไม่มีหญิง ไม่มีชาย ............. มีแต่รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ ไว้เพื่อพิจารณา " ปรมัตถ โวหาร เป็นโมนัย ปิบัติ สพฺเพเต ธมฺมา นามรูปํ อนิจฺจํ ทุกขํ อนตฺตา พระสัมมาสัมพุทธเจ้า กล่าวไว้ว่า นาม-รูป ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ใช่ตัวตน สัตว์-บุคคล-เราเขา-ไม่มี ชายหญิงทั้งหลายเอ๋ย อาศัย สมมุต ให้ละ สมมุต เสีย อาศัย ตัณหา ให้ละ ตัณหา เสีย อาศัย เมถุน ให้ละ เมถุน เสีย จะได้หลุดพ้น โลกีย์ ถึงโลกอุดร ไม่ต้องเกิด-แก่-ตายเวียนว่าย ในวัฎสงสารหญิง-ชาย อุปมาดังว่า บุปผา ยุพาพาน จะไม่ยืนนานสักคราวแผ่นดิน จะไม่เป็นไปตามปราถนา พระสัมมาสัมพุทธเจ้ากล่าวว่า แม่น้ำยังมีเวลาเต็ม แต่ใจชาย-หญิง ไม่มีเวลาเต็ม จึงกล่าวว่า " ...สู จงมาดูโลกนี้อันมืดตระการ ไม่รู้อะไรเป็นเรา หลงอยู่ช้านาน สังขาร หลอกลวง เอาห่วงผูกคอ ถูกจองจำกลับยินดี สู้ไพรี ไม่มีอาวุธ เหมือนนอนหลับฝันไปตื่นแล้ว ไม่มีอะไรติดไป กายเรานี้ ประดุจดั่ง หลุมฝังศพ หรือสุสานเคลื่อนที่ของผีตายโหง วัว-ควาย-เป็ด-ไก่ ทั้งหลายที่รับประทานไปล้วนตายโหง จงคิดพินิจตามจะเห็นด้วยปัญญา ดังว่า อุบลนาฯ เกิดจากตม ทั้งใบและดอก เบ่งบานโสภาละกลิ่นตมเสียฉันใด เป็นที่นิยมแห่งหมู่ภุมรินทร์ เพราะไม่มีกลิ่นตม พร้อมทั้งสายบัวและใบ กดลงไปไม่เปียกน้ำฉันใด ผู้มีปัญญาก็ฉันนั้น ชื่อว่าอาศัยเมถุน ก็ละเมถุนเสียฉันนั้น นี่แหละเรียกว่า "อสุภกรรมฐาน" พ้นแก่งอันกันดาร พ้นจากหมู่อันพาล รู้จักเลือกกินเลือกใช้ เหมือนดั่งคนกินผลไม้-ทุเรียน-รางสาด เป็นต้น กินเปลือกและเม็ดเข้าไป หาว่า ผลไม้ไม่ดี นี้เรียกว่า โมนัย ปฏิบัติขอจบ ปรมัตถ์ ย่อๆ เพียงเท่านี้..." อีกสีกเรื่องครับ หลวงพ่อผินะ มหาปญโญ จิตตานุสสติ จิตเอ๋ยจิตเขลา นอนในกายเน่า เฝ้าสมบัติดิน หลงกินอสุจิ ตริไม่เห็นเลย หลงชมเชยว่างาม เดินตามทางรถ จึงตกหลุมกองทุกข์ เป็นสุขและสนุกเภทบ้า อวดกล้าสู้ตาย ไม่หน่ายนี้โลก นี่งโงกจนแก่ หลงแลว่าตน รูปคนคือผี เห็นดีสิ่งใด ภายในเหม้น นักหลงรักจูบกอด ตาบอดใจบ้า ยอมเป็นข้าความรัก เหนื่อยหนักไม่รู้ หลงอยู่ช้านาน สมภารไม่บอก เชื่อหลอกหมู่มาร สังขารหลอกลวง เอาห่วงผูกคอ ใครหนอทำให้ จิตต์ใบ้ใจบ้า หันหน้ามาดู พระครูบอกสั่ง อย่าหลงทางเดิน อย่าเมินเหยียบขวาก อย่าลากเรียวหนาม จงตามพระไป ไกล พระจะโง่ มักโอ่เสียขอ อย่าเอาทองแต่งลิง อย่าอวดหยิ่งแก้บ้า จะขายหน้าแก่ผี อย่าอวดดีแก่โลก จะทุกข์โศกเสียเปล่า อย่าหลงเดาผิดๆ อย่าคิดโดยโง่ อย่าโตแต่เปลือก อย่าเสือกหาทุกข์ อย่าสุขในบาป อย่าคาบเหล็กแดง อย่าแต่งแผ่นดิน อย่ากินของร้อน อย่านอนในไฟ จงไปอย่างแร้ง ให้แสวงหาบริสุทธิ์ ให้หยุดอย่างพระ ให้ละความโง่ ให้โตเต็มโลก ข้ามโอฆสงสาร นิพพานไม่ไกล รีบไปอย่านาน สู่สุขสำราญ นะท่านทั้งหลายเอ๋ย กายานุสสติกายเอ๋ยกายเรา ไม่นานเหรอ จะไม่พอ ๑๐๐ปี อยู่ได้อย่างนานเพียง๘๐ ปี ต้องดับชีวีในแผ่นดิน วิญญานต้องทอดทิ้งไป ทอดทิ้งร่างกาย เมืองพุงพระวาย ของขี้ร้ายดุจดั่งท่อนฟืน เนื้อหนังและเส้นเอ็น ไม่ว่าเผ่าใด กินกันไม่เป็นตายแล้วต้องเอาไฟเผา เมื่อยังดีถือว่ากายเขาและตัวเราเมื่อตายแล้วต้องเอาไปเผาเรียกว่ากายผี ไม้ตายก็ยังดี ใช้ได้กันตั้งมากมาย ใช้ทำรถและทำเรือน ทำเกวียนและทำฟืน ใช้ทำอื่นๆ ได้ตั้งหมื่นคนา กายา คือ ร่างกาย หญิงชายตายแล้วไม่มีประโยชน์เท่าขุมขน ไม่มีคนจะต้องการ ดูเถิดแต่นางงาม ผู้มีนามศิริมา มีรูปร่างงามดั่งโสภา มีราคาตั้งหมื่นพัน เท่าไรก็เท่านั้น เศรษฐีตักเงินพัน มามอบให้ ยามตายต้องกันข้าม หามศพนางงามออกเหหันร้องเรียนไปว่าผู้ใดที่จะซื้อ ผู้จะซื้อก็ไม่มี ผลสุดท้ายให้เปล่าๆ ผู้จะเอาก็ไม่มี ปัญหาแสดงธรรม ชักนำอย่ามัวเมา ชายหนุ่มและหญิงสาว อย่ามัวเมาว่ากายงาม แท้จริงกายนี้อนิจจัง ไม่เที่ยงไปเสียทุกสิ่ง ลองคิดพินิจตามจะเห็นจริงด้วยปัญญา อันที่จริงร่างกายนี้ เป็นอนิจจัง หมั่นขัดสีดอกจึงฉวีงาม ยุวายุวะตรี ท่านผู้มีปัญญ

รายละเอียด

ดาวอาถรรพ์(แม่น้ำหอม) หลวงพ่อผินะ วัดพระสนมลาว
สุดยอดความแรงแห่งยุค เพราะวิชาของท่านสูงสุดยอดแต่ดูเหมือนสามัญธรรมดา พิสูจน์และสัมผัสได้ด้วยตาเนื้อ ใจเนื้อของปุถุชนแบบเราๆครับ
................................................................................
ก่อนมรณภาพท่านเขียนคำทำนายไว้หลายอย่าง จากการตีความของคนใกล้ชิด เหมือนท่านจะบอกให้เก็บของท่านไว้ให้ดีภายในสิบปีหลังจากท่านมรณภาพ จะมีปรากฏการณ์ให้เห็น......เรามาคอยดูกันครับ

หลายคนสงสัย และมีคำถามในใจว่า หลวงพ่อผินะท่านใช่..(คำไม่สุภาพ)..มาสร้างเครื่องรางของขลัง ลองอ่านทัศนะของท่านกัน
คำพูดที่หลวงพ่อผินะได้กล่าวไว้ ดังนี้

"...มนุษย์เกิดมาจากตรงนี้......(คำไม่สุภาพ)
พระโพธิ์สัตว์ก็เกิดมาจากตรงนี้....(คำไม่สุภาพ)
พระพุทธเจ้าก็เกิดมาจากตรงนี้.....(คำไม่สุภาพ)
ไม่มีสูง ไม่มีต่ำ ไม่มีเรา ไม่มีเขา
ไม่มีหญิง ไม่มีชาย ............. มีแต่รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ ไว้เพื่อพิจารณา "

ปรมัตถ โวหาร เป็นโมนัย ปิบัติ สพฺเพเต ธมฺมา นามรูปํ อนิจฺจํ ทุกขํ อนตฺตา
พระสัมมาสัมพุทธเจ้า กล่าวไว้ว่า นาม-รูป ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ใช่ตัวตน สัตว์-บุคคล-เราเขา-ไม่มี ชายหญิงทั้งหลายเอ๋ย
อาศัย สมมุต ให้ละ สมมุต เสีย
อาศัย ตัณหา ให้ละ ตัณหา เสีย
อาศัย เมถุน ให้ละ เมถุน เสีย
จะได้หลุดพ้น โลกีย์ ถึงโลกอุดร ไม่ต้องเกิด-แก่-ตายเวียนว่าย ในวัฎสงสารหญิง-ชาย อุปมาดังว่า บุปผา ยุพาพาน จะไม่ยืนนานสักคราวแผ่นดิน จะไม่เป็นไปตามปราถนา พระสัมมาสัมพุทธเจ้ากล่าวว่า แม่น้ำยังมีเวลาเต็ม แต่ใจชาย-หญิง ไม่มีเวลาเต็ม จึงกล่าวว่า " ...สู จงมาดูโลกนี้อันมืดตระการ ไม่รู้อะไรเป็นเรา หลงอยู่ช้านาน สังขาร หลอกลวง เอาห่วงผูกคอ ถูกจองจำกลับยินดี สู้ไพรี ไม่มีอาวุธ เหมือนนอนหลับฝันไปตื่นแล้ว ไม่มีอะไรติดไป กายเรานี้ ประดุจดั่ง หลุมฝังศพ หรือสุสานเคลื่อนที่ของผีตายโหง วัว-ควาย-เป็ด-ไก่ ทั้งหลายที่รับประทานไปล้วนตายโหง จงคิดพินิจตามจะเห็นด้วยปัญญา
ดังว่า อุบลนาฯ เกิดจากตม ทั้งใบและดอก เบ่งบานโสภาละกลิ่นตมเสียฉันใด เป็นที่นิยมแห่งหมู่ภุมรินทร์ เพราะไม่มีกลิ่นตม พร้อมทั้งสายบัวและใบ กดลงไปไม่เปียกน้ำฉันใด ผู้มีปัญญาก็ฉันนั้น ชื่อว่าอาศัยเมถุน ก็ละเมถุนเสียฉันนั้น
นี่แหละเรียกว่า "อสุภกรรมฐาน" พ้นแก่งอันกันดาร พ้นจากหมู่อันพาล รู้จักเลือกกินเลือกใช้ เหมือนดั่งคนกินผลไม้-ทุเรียน-รางสาด เป็นต้น กินเปลือกและเม็ดเข้าไป หาว่า ผลไม้ไม่ดี นี้เรียกว่า โมนัย ปฏิบัติขอจบ ปรมัตถ์ ย่อๆ เพียงเท่านี้..."

อีกสีกเรื่องครับ
หลวงพ่อผินะ มหาปญโญ
จิตตานุสสติ จิตเอ๋ยจิตเขลา นอนในกายเน่า เฝ้าสมบัติดิน หลงกินอสุจิ ตริไม่เห็นเลย หลงชมเชยว่างาม เดินตามทางรถ จึงตกหลุมกองทุกข์ เป็นสุขและสนุกเภทบ้า อวดกล้าสู้ตาย ไม่หน่ายนี้โลก นี่งโงกจนแก่ หลงแลว่าตน รูปคนคือผี เห็นดีสิ่งใด ภายในเหม้น นักหลงรักจูบกอด ตาบอดใจบ้า ยอมเป็นข้าความรัก เหนื่อยหนักไม่รู้ หลงอยู่ช้านาน สมภารไม่บอก เชื่อหลอกหมู่มาร สังขารหลอกลวง เอาห่วงผูกคอ ใครหนอทำให้ จิตต์ใบ้ใจบ้า หันหน้ามาดู พระครูบอกสั่ง อย่าหลงทางเดิน อย่าเมินเหยียบขวาก อย่าลากเรียวหนาม จงตามพระไป ไกล พระจะโง่ มักโอ่เสียขอ อย่าเอาทองแต่งลิง อย่าอวดหยิ่งแก้บ้า จะขายหน้าแก่ผี อย่าอวดดีแก่โลก จะทุกข์โศกเสียเปล่า อย่าหลงเดาผิดๆ อย่าคิดโดยโง่ อย่าโตแต่เปลือก อย่าเสือกหาทุกข์ อย่าสุขในบาป อย่าคาบเหล็กแดง อย่าแต่งแผ่นดิน อย่ากินของร้อน อย่านอนในไฟ จงไปอย่างแร้ง ให้แสวงหาบริสุทธิ์ ให้หยุดอย่างพระ ให้ละความโง่ ให้โตเต็มโลก ข้ามโอฆสงสาร นิพพานไม่ไกล รีบไปอย่านาน สู่สุขสำราญ นะท่านทั้งหลายเอ๋ย
กายานุสสติกายเอ๋ยกายเรา ไม่นานเหรอ จะไม่พอ ๑๐๐ปี อยู่ได้อย่างนานเพียง๘๐ ปี ต้องดับชีวีในแผ่นดิน วิญญานต้องทอดทิ้งไป ทอดทิ้งร่างกาย เมืองพุงพระวาย ของขี้ร้ายดุจดั่งท่อนฟืน เนื้อหนังและเส้นเอ็น ไม่ว่าเผ่าใด กินกันไม่เป็นตายแล้วต้องเอาไฟเผา เมื่อยังดีถือว่ากายเขาและตัวเราเมื่อตายแล้วต้องเอาไปเผาเรียกว่ากายผี ไม้ตายก็ยังดี ใช้ได้กันตั้งมากมาย ใช้ทำรถและทำเรือน ทำเกวียนและทำฟืน ใช้ทำอื่นๆ ได้ตั้งหมื่นคนา กายา คือ ร่างกาย หญิงชายตายแล้วไม่มีประโยชน์เท่าขุมขน ไม่มีคนจะต้องการ ดูเถิดแต่นางงาม ผู้มีนามศิริมา มีรูปร่างงามดั่งโสภา มีราคาตั้งหมื่นพัน เท่าไรก็เท่านั้น เศรษฐีตักเงินพัน มามอบให้ ยามตายต้องกันข้าม หามศพนางงามออกเหหันร้องเรียนไปว่าผู้ใดที่จะซื้อ ผู้จะซื้อก็ไม่มี ผลสุดท้ายให้เปล่าๆ ผู้จะเอาก็ไม่มี ปัญหาแสดงธรรม ชักนำอย่ามัวเมา ชายหนุ่มและหญิงสาว อย่ามัวเมาว่ากายงาม แท้จริงกายนี้อนิจจัง ไม่เที่ยงไปเสียทุกสิ่ง ลองคิดพินิจตามจะเห็นจริงด้วยปัญญา อันที่จริงร่างกายนี้ เป็นอนิจจัง หมั่นขัดสีดอกจึงฉวีงาม ยุวายุวะตรี ท่านผู้มีปัญญ