หนุมานมหาปราบ รุ่นแรก หลวงพ่อหวั่น วัดคลองคูณ ก้นอุดมวลสารฝังตะกรุดเงินหมายเลขมงคล ๑๑๑-วุฒิ รัตตัญญู - webpra

เว็บ-พระ ประมูลพระเครื่อง ร้านค้าพระเครื่องออนไลน์

วุฒิ รัตตัญญู

เรานิยมพระสวย พระแท้ มาตรฐานสากลยอมรับ เก้คืนเต็ม (โดย...วุฒิ รัตตัญญู) 081-2994954 Line ID wut9451

หมวด เครื่องรางของขลัง

หนุมานมหาปราบ รุ่นแรก หลวงพ่อหวั่น วัดคลองคูณ ก้นอุดมวลสารฝังตะกรุดเงินหมายเลขมงคล ๑๑๑

หนุมานมหาปราบ รุ่นแรก หลวงพ่อหวั่น วัดคลองคูณ ก้นอุดมวลสารฝังตะกรุดเงินหมายเลขมงคล ๑๑๑ - 3

ชื่อร้านค้า	วุฒิ รัตตัญญู - (คลิ๊กที่นี่เพื่อดู ข้อมูลเกี่ยวกับร้านค้า)
ชื่อเจ้าของร้านค้า	Wut_Rattanyoo (377)
ชื่อพระเครื่อง	หนุมานมหาปราบ รุ่นแรก หลวงพ่อหวั่น วัดคลองคูณ ก้นอุดมวลสารฝังตะกรุดเงินหมายเลขมงคล ๑๑๑
อายุพระเครื่อง	11 ปี
หมวดพระ	เครื่องรางของขลัง
ราคาเช่า	-
เบอร์โทรติดต่อ	081-2994954
อีเมล์ติดต่อ	Wut.pu@hotmail.com
LINE	(คลิ๊กที่นี่เพื่อเพิ่มเพื่อนกับเจ้าของร้าน)
สถานะ
Facebook	Share
เปิดให้เช่าตั้งแต่วันที่	จ. - 04 มี.ค. 2562 - 11:42.15
แก้ไขข้อมูลล่าสุดเมื่อ	อา. - 22 มี.ค. 2563 - 16:24.10

รายละเอียด
พระครูพิพิธธรรมาธรหรือที่คนจังหวัดพิจิตรจะเรียกขานนามท่านว่า หลวงพ่อหวั่น ท่าน เป็นพระเกจิอาจารย์ที่มีกาลพรรษาสูงรูปหนึ่ง ท่านจะสร้างวัตถุมงคลออกมาในแบบเนื้อผงผสมมวลสารมากกว่าเนื้อโลหะ โดยเฉพาะพระนางพญาผงใบลานนั้นเด่นในทางเมตตามหานิยมเยี่ยมมากทีเดียว ส่วนตะกรุดสาลิกาคู่เยี่ยมในทางมหานิยม ผู้คนชาวบ้านเขาโจษขานกันมานานแล้วว่า หลวงพ่อหวั่นนั้นท่านเป็นพระที่เมตตาสูง หรือถ้าไม่เกินเลยความเป็นจริงจะเรียกท่านว่า พระเถระผู้เปี่ยมเมตตาแห่งแควน่านก็ไม่น่าจะเกินความจริง พระเกจิอาจารย์บ้านนอกที่ญาติโยมเข้ากราบสักการะหัวกะไดกุฎีวัดไม่แห้งถือว่าต้องมีดี ใช้ได้ทีเดียวคงจะไม่ธรรมดาเป็นแน่ลูกหลานสอบเข้ารับราชการได้จะพาไปให้ท่านรดนํ้ามนต์เหมือนเป็นการอวยชัยให้ศีลให้พรให้ความเป็นศิริมงคลเกิดขึ้นในขณะที่รับราชการจนถึงวันเกษียนชาวบ้านเขาเชื่อว่าชีวิตราชการนั้นจะเจริญรุดหน้าไปเรื่อยๆเป็นที่โจษขานมาช้านาน หรือว่าการดำรงตนครองชีวิตไม่ราบรื่นก็จะไปหาหลวงพ่อหวั่นท่านรดนํ้ามนต์เขาเล่ากันว่าพลิกกลับหน้ามือเป็นหลังมือกันทีเดียว วันที่ผมขึ้นไปกราบท่านมีชาวบ้านนำลูกสาวที่ทำงานอยู่กรุงเทพไปหาท่านเล่าเรื่องเบื้องหลังอย่างรันทดผมจึงลุกออกมาก่อนตามมารยาทไทยที่ไม่ฝักใฝ่เรื่องผู้อื่น เมื่อประพรมนํ้าพระพุทธมนต์เสร็จแล้วขอพระเครื่องเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวทางใจท่านหยิบมอบให้แล้วทั้งสองแม่ลูกก็เดินทางกลับ ผมเองได้เห็นแล้วรู้ทันทีว่าพระเกจิอาจารย์ในชนบทท่านนี้ต้องมีดีในตัวจึงนั่งในศรัทธาชาวบ้านมาช้านาน(ตามคำบอกเล่า) ท่านเป็นพระที่พูดน้อยจะยิ้มเสียส่วนใหญ่ และที่สำคัญเท่าที่สังเกตดูท่านไม่ค่อยสนใจในลาภสักการะนักเพราะเห็นเงินในซองนอกซองวางทั่วไปรอบๆตัวที่ท่านนั่งต้อนรับญาติโยม ในขณะที่พระเณรช่วยกันเทปูนสร้างสาธารณะประโยชน์ของวัด เครื่องดื่มที่ญาติโยมนำไปถวายท่าน ท่านจะเดินเอาออกไปแจกพระเณรเมื่อเจ้าของทานมัยเหล่านั้นกลับไปแล้ว นี่คือสิ่งหนึ่งที่ชี้ให้เห็นว่า หลวงพ่อหวั่น ท่านเป็นผู้มี “ทานมัย” คือผู้ให้ผู้บริจาคหรือผู้ให้เป็นที่ตั้งไม่ได้เก็บไว้ เพื่อประโยชน์แห่งตน หลวงพ่อหวั่นนอกจากจะเป็นพระเกจิอาจารย์ที่โด่งดังเป็นที่ศรัทธาในท้องถิ่นและละแวกใกล้เคียงแล้ว วัตถุมงคลต่างๆหากท่านพอใจที่จะให้ท่านให้ไม่เสียดาย ส่วนจะร่วมบุญสร้างกุศลเสริมบารมีกับท่านมากน้อยแค่ไหน ท่านไม่ได้ยึดติดกับลาภสักการะเหล่านั้น เมื่อเป็นเช่นนี้ทางคณะกรรมการวัดจึงต้องตั้งตู้วัตถุมงคล ให้พระดูแลเพื่อนำรายได้ต่างๆมาบูรณะวัด วัดคลองคูณแม้จะเป็นวัดเก่าแก่แต่ขาดการพัฒนาที่ดี มาในยุคหลวงพ่อหวั่นเป็นเจ้าอาวาส เสนาสนะต่างๆภายในวัดดูแล้วเจริญหูเจริญตาขึ้นมามากและดูเหมือนว่า จะเป็นวัดพัฒนาตัวอย่างในอำเภอ ตะพานหินด้วย หลวงพ่อหวั่น ท่านเก่งในด้านทำตะกรุดทั้งแบบมหาอุดหยุดกระสุนปืนตลอดทั้งแบบเมตตามหานิยมใครเห็นใครชมใครเห็นต่างเมตตารักใคร่ เหมือนลูกหลานหรือคนในแวดวงสกุลเดียวกัน ซึ่งการสร้างตะกรุดนั้นท่านบอกว่าท่านทำ มาตั้งแต่พรรษาไม่มากนักและได้ รับความไว้วางใจจากชาวบ้านและคณะสงฆ์ในอำเภอตะพานหินให้ท่านรักษาการ เจ้าอาวาสตั้งแต่เพิ่งจะบวชได้แค่ ๓ พรรษาเท่านั้น เมื่อครบ ๕ พรรษาก็ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นเจ้าอาวาสทันทีเพื่อไม่ปล่อยโอกาสอันดีจากสายตาพระผู้ใหญ่ในขณะนั้น สายอาคม หลวงพ่อหวั่น ท่านนับได้ว่าเป็นพระเกจิอาจารย์ที่เป็นที่เคารพกราบไหว้ของคนในอำเภอ ตะพานหิน ท่านเป็นพระเกจิอาจารย์ที่เข้มขลังมากๆในเรื่องตะกรุดสาลิกา และตะกรุดมหาอุด ท่านได้เมตตาบอกกับผู้เสนอบทความว่า ท่านทำตะกรุดตั้งแต่พรรษายังไม่มากนักคือท่านได้ตำรามาจากของเก่าแก่ในวัดซึ่งเป็น ยันต์ที่หลวงปู่จันทร์ท่านได้เขียนเอาไว้และบอกสรรพคุณของตะกรุดแต่ละชนิดประกอบกับหลวงพ่อหวั่นท่านพอเข้าใจภาษาขอมได้อยู่ในระดับหนึ่ง จึงไม่ใช่สิ่งแปลกสำหรบท่านที่จะเขียนยันต์ลงในตะกรุด เมื่อลงตะกรุดแรกๆก็แจกให้กับญาติพี่น้องกันก่อนเพราะถือว่าในขณะนั้นท่านเป็นพระที่บวชใหม่ เมื่อญาติพี่น้องเอาไปใช้เกิดอภินิหารต่างๆในด้านเมตตาโชคลาภตลอดจนคงกระพันชาตรีตะกรุดพระหวั่นในยามนั้นจึงขยายวงกว้างแห่งความศรัทธาสู่ญาติโยมไปทั่ว ทำให้สมภารหนุ่มในขณะนั้นต้องสงเคราะห์ญาติโยมที่มาขอตะกรุดท่านตลอด ครูบาอาจารย์ในสายอาคมของท่านที่ไม่กล่าวถึงเลยไม่ได้เพราะเป็นบิดาของหลวงพ่อหวั่น โยมบิดาของหลวงพ่อหวั่นเป็นนักเล่นอาคม นับได้ว่าเป็นผู้ขมังเวทย์อีกคนหนึ่งในย่านคลองคูณ เพราะหมอหมึก โยมบิดาของท่านเป็นหมอแผนโบราณที่ชอบและฝักใฝ่ในเรื่องคาถาอาคมจนถือกันว่าขึ้นชั้นระดับแถวหน้าของชาวบ้านย่านคลองคูณเพราะเมื่อ ๕-๖๐ปีก่อนยังถือว่าบ้านคลองคูณยังอยู่ในถิ่นกันดารที่การเดินทางยังยากเข็ญอยู่นอกจากเกวียนหรือม้าแล้วก็ทางเรือเท่านั้นที่สะดวก ใครถูกผีเข้าเจ้าสิงก็ต้องวิ่งโร่ไปที่บ้านหมอหมึกและส่วนมากจะหายเสียด้วยจึงทำให้ชื่อเสียงลือกระฉ่อนออกไปในรัศมีกว้างในละแวกนั้น และย่านใกล้เคียงจึงมอบความไว้วางใจให้หมอหมึกเป็นผู้รักษาจะกินนํ้าหมากราดนํ้ามนต์ก็ไม่ขัดข้องเพราะ หมอหมึกถือว่าช่วยสงเคราะห์เพื่อนมนุษย์ร่วมโลกหายทุกข์คลายโศกกันคนแล้วคนเล่า หรือเจ็บไข้ได้ทุกข์ทางร่างกายและจิตใจก็วิ่งหาหมอหมึกให้ช่วยเจียดยา บรรเทาทุกข์เวทนา ด้วยที่หลวงพ่อหวั่นพบเห็นการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ของหมอหมึกผู้เป็นโยมพ่อหรือสมัยนี้เขาจะเรียกเสียโก้หรูว่าแพทย์แผนโบราณมาตั้งแต่เด็กๆจึงทำให้จิต ของหลวงพ่อหวั่น มีแต่ความเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์ผู้เกิดมาร่วมโลกเสมอด้วยญาติกันทุกคน นอกจากหมอหมึกบิดาของท่านแล้ว หลวงพ่อหวั่นได้เรียนวิชาจากตำราของหลวงพ่อโพธิ์ วัดคลองหมาเน่า ซึ่งหลวงพ่อโพธิ์ท่านเป็นพระมอญที่ไปจากจังหวัดปทุมธานี มีความเชี่ยวชาญในการลงตะกรุดคงกระพัน ไปอยู่ที่วัดคลองหมาเน่า จนกระทั่ง มรณะภาพ ลงญาติพี่น้องของท่านที่อยู่ในจังหวัดปทุมธานี ได้เดินทางไปรับศพท่านกลับมาประกอบพิธีทางพระศาสนาและปลงศพที่บ้านเกิดหลังที่ทางคณะกรรมการวัดคลองหมาเน่าตลอดจนผู้ศรัทธาได้ประกอบพิธีทางศาสนาได้ระยะหนึ่ง เล่ากันว่าหลวงพ่อโพธิ์ท่านเป็นพระเกจิอาจารย์ที่เข้มขลังวิชาเป็นที่เคารพศรัทธาของญาติโยมใน ละแวกนั้น นอกจากหลวงพ่อโพธิ์วัดคลองหมาเน่าแล้ว หลวงพ่อหวั่น ท่านได้ไปเรียนคาถาด้านเมตตามหานิยมกับท่านพระอาจารย์รอด ที่สำคัญและไม่กล่าวถึงไม่ได้คือหลวงพ่อจันทร์ วัดคลองคูณพระเกจิอาจารย์นามอุโฆษในอดีต หลวงพ่อหวั่นได้เรียนรู้วิชาอาคมของหลวงพ่อจันทร์ท่านได้วิธีการลงอักขระยันต์ต่างๆในตะกรุดตลอดจนขั้นตอนการปลุกเสกและการนั่งสมาธิเพื่อให้วัตถุมงคลที่ได้ปลุกเสกไปเกิดมีฤทธิ์อำนาจทางพุทธคุณในด้านต่างๆ เมื่อได้ศึกษามาก็ได้ฝึกปรือจนแน่ใจว่าใช้ได้ในเรื่องพุทธคุณไม่ขาดไม่เกิน ความสามารถที่หลวงพ่อหวั่นท่านได้ร่ำเรียนสรรพวิชชามาก็นำมาสงเคราะห์ให้ญาติโยมซึ่งเดินทางมาจากที่ต่างๆทั้งใกล้และไกลเมื่อมีประสบการณ์ต่างบอกกล่าวเล่าต่อๆกันไปกระทั่งท่านนั่งต้อนรับญาติที่ต่างดั้นด้นมาหาท่านแม้ในขณะนั้นบางคนต้องเดินเท้ามานานนับชั่วโมงโดยมิย่อท้อ เดินทางมาเพื่อให้พบกับพระอาจารย์หนุ่มท่านนี้ให้จงได้ และหลวงพ่อหวั่น ท่านเป็นผู้มีเมตตาสูงใครไปใครมาขอเมตตาอะไรจากท่านก็ล้วนแต่สำเร็จจากปากสู่หูที่บอกเล่ากล่าวต่อกันไปชื่อเสียงของท่านหอมกระจายไปในทุกสารทิศเหมือนกลิ่นดอกแก้วที่หอมรวยรินไปกับสายลมในยามรุ่งอรุณ เกียรติคุณความดีของท่านนั้นหาได้ผิดแผกไปจากความหอมแห่งบุปผาชาติในยามรุ่งสางไม่ ปัจจุบันแม้สังขารจะล่วงเลยเข้าร่วมศตวรรษแล้วก็ตาม แต่หากมีพิธีพุทธาภิเษก ในเขตจังหวัดพิจิตรตลอดจนย่านใกล้เคียงในละแวกนี้จะต้องมีนามของท่านพระครูพิพิธธรรมาทรร่วมในพิธีฯอยู่ด้วยเสมอทุกครั้งไป

รายละเอียด

พระครูพิพิธธรรมาธรหรือที่คนจังหวัดพิจิตรจะเรียกขานนามท่านว่า หลวงพ่อหวั่น ท่าน เป็นพระเกจิอาจารย์ที่มีกาลพรรษาสูงรูปหนึ่ง ท่านจะสร้างวัตถุมงคลออกมาในแบบเนื้อผงผสมมวลสารมากกว่าเนื้อโลหะ โดยเฉพาะพระนางพญาผงใบลานนั้นเด่นในทางเมตตามหานิยมเยี่ยมมากทีเดียว ส่วนตะกรุดสาลิกาคู่เยี่ยมในทางมหานิยม ผู้คนชาวบ้านเขาโจษขานกันมานานแล้วว่า หลวงพ่อหวั่นนั้นท่านเป็นพระที่เมตตาสูง หรือถ้าไม่เกินเลยความเป็นจริงจะเรียกท่านว่า พระเถระผู้เปี่ยมเมตตาแห่งแควน่านก็ไม่น่าจะเกินความจริง

พระเกจิอาจารย์บ้านนอกที่ญาติโยมเข้ากราบสักการะหัวกะไดกุฎีวัดไม่แห้งถือว่าต้องมีดี ใช้ได้ทีเดียวคงจะไม่ธรรมดาเป็นแน่ลูกหลานสอบเข้ารับราชการได้จะพาไปให้ท่านรดนํ้ามนต์เหมือนเป็นการอวยชัยให้ศีลให้พรให้ความเป็นศิริมงคลเกิดขึ้นในขณะที่รับราชการจนถึงวันเกษียนชาวบ้านเขาเชื่อว่าชีวิตราชการนั้นจะเจริญรุดหน้าไปเรื่อยๆเป็นที่โจษขานมาช้านาน หรือว่าการดำรงตนครองชีวิตไม่ราบรื่นก็จะไปหาหลวงพ่อหวั่นท่านรดนํ้ามนต์เขาเล่ากันว่าพลิกกลับหน้ามือเป็นหลังมือกันทีเดียว วันที่ผมขึ้นไปกราบท่านมีชาวบ้านนำลูกสาวที่ทำงานอยู่กรุงเทพไปหาท่านเล่าเรื่องเบื้องหลังอย่างรันทดผมจึงลุกออกมาก่อนตามมารยาทไทยที่ไม่ฝักใฝ่เรื่องผู้อื่น เมื่อประพรมนํ้าพระพุทธมนต์เสร็จแล้วขอพระเครื่องเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวทางใจท่านหยิบมอบให้แล้วทั้งสองแม่ลูกก็เดินทางกลับ ผมเองได้เห็นแล้วรู้ทันทีว่าพระเกจิอาจารย์ในชนบทท่านนี้ต้องมีดีในตัวจึงนั่งในศรัทธาชาวบ้านมาช้านาน(ตามคำบอกเล่า)

ท่านเป็นพระที่พูดน้อยจะยิ้มเสียส่วนใหญ่ และที่สำคัญเท่าที่สังเกตดูท่านไม่ค่อยสนใจในลาภสักการะนักเพราะเห็นเงินในซองนอกซองวางทั่วไปรอบๆตัวที่ท่านนั่งต้อนรับญาติโยม ในขณะที่พระเณรช่วยกันเทปูนสร้างสาธารณะประโยชน์ของวัด เครื่องดื่มที่ญาติโยมนำไปถวายท่าน ท่านจะเดินเอาออกไปแจกพระเณรเมื่อเจ้าของทานมัยเหล่านั้นกลับไปแล้ว นี่คือสิ่งหนึ่งที่ชี้ให้เห็นว่า หลวงพ่อหวั่น ท่านเป็นผู้มี “ทานมัย” คือผู้ให้ผู้บริจาคหรือผู้ให้เป็นที่ตั้งไม่ได้เก็บไว้ เพื่อประโยชน์แห่งตน หลวงพ่อหวั่นนอกจากจะเป็นพระเกจิอาจารย์ที่โด่งดังเป็นที่ศรัทธาในท้องถิ่นและละแวกใกล้เคียงแล้ว วัตถุมงคลต่างๆหากท่านพอใจที่จะให้ท่านให้ไม่เสียดาย ส่วนจะร่วมบุญสร้างกุศลเสริมบารมีกับท่านมากน้อยแค่ไหน ท่านไม่ได้ยึดติดกับลาภสักการะเหล่านั้น

เมื่อเป็นเช่นนี้ทางคณะกรรมการวัดจึงต้องตั้งตู้วัตถุมงคล ให้พระดูแลเพื่อนำรายได้ต่างๆมาบูรณะวัด วัดคลองคูณแม้จะเป็นวัดเก่าแก่แต่ขาดการพัฒนาที่ดี มาในยุคหลวงพ่อหวั่นเป็นเจ้าอาวาส เสนาสนะต่างๆภายในวัดดูแล้วเจริญหูเจริญตาขึ้นมามากและดูเหมือนว่า จะเป็นวัดพัฒนาตัวอย่างในอำเภอ ตะพานหินด้วย หลวงพ่อหวั่น ท่านเก่งในด้านทำตะกรุดทั้งแบบมหาอุดหยุดกระสุนปืนตลอดทั้งแบบเมตตามหานิยมใครเห็นใครชมใครเห็นต่างเมตตารักใคร่ เหมือนลูกหลานหรือคนในแวดวงสกุลเดียวกัน ซึ่งการสร้างตะกรุดนั้นท่านบอกว่าท่านทำ มาตั้งแต่พรรษาไม่มากนักและได้ รับความไว้วางใจจากชาวบ้านและคณะสงฆ์ในอำเภอตะพานหินให้ท่านรักษาการ เจ้าอาวาสตั้งแต่เพิ่งจะบวชได้แค่ ๓ พรรษาเท่านั้น เมื่อครบ ๕ พรรษาก็ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นเจ้าอาวาสทันทีเพื่อไม่ปล่อยโอกาสอันดีจากสายตาพระผู้ใหญ่ในขณะนั้น

สายอาคม

หลวงพ่อหวั่น ท่านนับได้ว่าเป็นพระเกจิอาจารย์ที่เป็นที่เคารพกราบไหว้ของคนในอำเภอ ตะพานหิน ท่านเป็นพระเกจิอาจารย์ที่เข้มขลังมากๆในเรื่องตะกรุดสาลิกา และตะกรุดมหาอุด ท่านได้เมตตาบอกกับผู้เสนอบทความว่า ท่านทำตะกรุดตั้งแต่พรรษายังไม่มากนักคือท่านได้ตำรามาจากของเก่าแก่ในวัดซึ่งเป็น ยันต์ที่หลวงปู่จันทร์ท่านได้เขียนเอาไว้และบอกสรรพคุณของตะกรุดแต่ละชนิดประกอบกับหลวงพ่อหวั่นท่านพอเข้าใจภาษาขอมได้อยู่ในระดับหนึ่ง จึงไม่ใช่สิ่งแปลกสำหรบท่านที่จะเขียนยันต์ลงในตะกรุด เมื่อลงตะกรุดแรกๆก็แจกให้กับญาติพี่น้องกันก่อนเพราะถือว่าในขณะนั้นท่านเป็นพระที่บวชใหม่ เมื่อญาติพี่น้องเอาไปใช้เกิดอภินิหารต่างๆในด้านเมตตาโชคลาภตลอดจนคงกระพันชาตรีตะกรุดพระหวั่นในยามนั้นจึงขยายวงกว้างแห่งความศรัทธาสู่ญาติโยมไปทั่ว ทำให้สมภารหนุ่มในขณะนั้นต้องสงเคราะห์ญาติโยมที่มาขอตะกรุดท่านตลอด

ครูบาอาจารย์ในสายอาคมของท่านที่ไม่กล่าวถึงเลยไม่ได้เพราะเป็นบิดาของหลวงพ่อหวั่น โยมบิดาของหลวงพ่อหวั่นเป็นนักเล่นอาคม นับได้ว่าเป็นผู้ขมังเวทย์อีกคนหนึ่งในย่านคลองคูณ เพราะหมอหมึก โยมบิดาของท่านเป็นหมอแผนโบราณที่ชอบและฝักใฝ่ในเรื่องคาถาอาคมจนถือกันว่าขึ้นชั้นระดับแถวหน้าของชาวบ้านย่านคลองคูณเพราะเมื่อ ๕-๖๐ปีก่อนยังถือว่าบ้านคลองคูณยังอยู่ในถิ่นกันดารที่การเดินทางยังยากเข็ญอยู่นอกจากเกวียนหรือม้าแล้วก็ทางเรือเท่านั้นที่สะดวก ใครถูกผีเข้าเจ้าสิงก็ต้องวิ่งโร่ไปที่บ้านหมอหมึกและส่วนมากจะหายเสียด้วยจึงทำให้ชื่อเสียงลือกระฉ่อนออกไปในรัศมีกว้างในละแวกนั้น และย่านใกล้เคียงจึงมอบความไว้วางใจให้หมอหมึกเป็นผู้รักษาจะกินนํ้าหมากราดนํ้ามนต์ก็ไม่ขัดข้องเพราะ หมอหมึกถือว่าช่วยสงเคราะห์เพื่อนมนุษย์ร่วมโลกหายทุกข์คลายโศกกันคนแล้วคนเล่า หรือเจ็บไข้ได้ทุกข์ทางร่างกายและจิตใจก็วิ่งหาหมอหมึกให้ช่วยเจียดยา บรรเทาทุกข์เวทนา ด้วยที่หลวงพ่อหวั่นพบเห็นการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ของหมอหมึกผู้เป็นโยมพ่อหรือสมัยนี้เขาจะเรียกเสียโก้หรูว่าแพทย์แผนโบราณมาตั้งแต่เด็กๆจึงทำให้จิต ของหลวงพ่อหวั่น มีแต่ความเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์ผู้เกิดมาร่วมโลกเสมอด้วยญาติกันทุกคน

นอกจากหมอหมึกบิดาของท่านแล้ว หลวงพ่อหวั่นได้เรียนวิชาจากตำราของหลวงพ่อโพธิ์ วัดคลองหมาเน่า ซึ่งหลวงพ่อโพธิ์ท่านเป็นพระมอญที่ไปจากจังหวัดปทุมธานี มีความเชี่ยวชาญในการลงตะกรุดคงกระพัน ไปอยู่ที่วัดคลองหมาเน่า จนกระทั่ง มรณะภาพ ลงญาติพี่น้องของท่านที่อยู่ในจังหวัดปทุมธานี ได้เดินทางไปรับศพท่านกลับมาประกอบพิธีทางพระศาสนาและปลงศพที่บ้านเกิดหลังที่ทางคณะกรรมการวัดคลองหมาเน่าตลอดจนผู้ศรัทธาได้ประกอบพิธีทางศาสนาได้ระยะหนึ่ง เล่ากันว่าหลวงพ่อโพธิ์ท่านเป็นพระเกจิอาจารย์ที่เข้มขลังวิชาเป็นที่เคารพศรัทธาของญาติโยมใน ละแวกนั้น นอกจากหลวงพ่อโพธิ์วัดคลองหมาเน่าแล้ว หลวงพ่อหวั่น ท่านได้ไปเรียนคาถาด้านเมตตามหานิยมกับท่านพระอาจารย์รอด ที่สำคัญและไม่กล่าวถึงไม่ได้คือหลวงพ่อจันทร์ วัดคลองคูณพระเกจิอาจารย์นามอุโฆษในอดีต หลวงพ่อหวั่นได้เรียนรู้วิชาอาคมของหลวงพ่อจันทร์ท่านได้วิธีการลงอักขระยันต์ต่างๆในตะกรุดตลอดจนขั้นตอนการปลุกเสกและการนั่งสมาธิเพื่อให้วัตถุมงคลที่ได้ปลุกเสกไปเกิดมีฤทธิ์อำนาจทางพุทธคุณในด้านต่างๆ เมื่อได้ศึกษามาก็ได้ฝึกปรือจนแน่ใจว่าใช้ได้ในเรื่องพุทธคุณไม่ขาดไม่เกิน

ความสามารถที่หลวงพ่อหวั่นท่านได้ร่ำเรียนสรรพวิชชามาก็นำมาสงเคราะห์ให้ญาติโยมซึ่งเดินทางมาจากที่ต่างๆทั้งใกล้และไกลเมื่อมีประสบการณ์ต่างบอกกล่าวเล่าต่อๆกันไปกระทั่งท่านนั่งต้อนรับญาติที่ต่างดั้นด้นมาหาท่านแม้ในขณะนั้นบางคนต้องเดินเท้ามานานนับชั่วโมงโดยมิย่อท้อ เดินทางมาเพื่อให้พบกับพระอาจารย์หนุ่มท่านนี้ให้จงได้ และหลวงพ่อหวั่น ท่านเป็นผู้มีเมตตาสูงใครไปใครมาขอเมตตาอะไรจากท่านก็ล้วนแต่สำเร็จจากปากสู่หูที่บอกเล่ากล่าวต่อกันไปชื่อเสียงของท่านหอมกระจายไปในทุกสารทิศเหมือนกลิ่นดอกแก้วที่หอมรวยรินไปกับสายลมในยามรุ่งอรุณ เกียรติคุณความดีของท่านนั้นหาได้ผิดแผกไปจากความหอมแห่งบุปผาชาติในยามรุ่งสางไม่

ปัจจุบันแม้สังขารจะล่วงเลยเข้าร่วมศตวรรษแล้วก็ตาม แต่หากมีพิธีพุทธาภิเษก ในเขตจังหวัดพิจิตรตลอดจนย่านใกล้เคียงในละแวกนี้จะต้องมีนามของท่านพระครูพิพิธธรรมาทรร่วมในพิธีฯอยู่ด้วยเสมอทุกครั้งไป