พระนางพญา ผสมผงเก่า รุ่นมาลาเบี่ยง ปี 2538 หลวงปู่สังวาลย์ วัดทุ่งสามัคคีธรรม อธิษฐานจิต พระนางพญา ว-ศิลป์เจริญพร - webpra

เว็บ-พระ ประมูลพระเครื่อง ร้านค้าพระเครื่องออนไลน์

ศิลป์เจริญพร

"ร้านนี้พระเครื่องยุคเก่า น้อมบูชาคุณ พระสุปฏิปันโน ผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ พุทธคุณ ล้ำค่ายิ่งทางใจ"

หมวด พระเกจิสายสุพรรณ

พระนางพญา ผสมผงเก่า รุ่นมาลาเบี่ยง ปี 2538 หลวงปู่สังวาลย์ วัดทุ่งสามัคคีธรรม อธิษฐานจิต พระนางพญา ว

พระนางพญา ผสมผงเก่า รุ่นมาลาเบี่ยง ปี 2538 หลวงปู่สังวาลย์ วัดทุ่งสามัคคีธรรม อธิษฐานจิต พระนางพญา ว - 3

พระนางพญา ผสมผงเก่า รุ่นมาลาเบี่ยง ปี 2538 หลวงปู่สังวาลย์ วัดทุ่งสามัคคีธรรม อธิษฐานจิต พระนางพญา ว - 4

ชื่อร้านค้า	ศิลป์เจริญพร - (คลิ๊กที่นี่เพื่อดู ข้อมูลเกี่ยวกับร้านค้า)
ชื่อเจ้าของร้านค้า	ศิลป์เจริญพร (2259)
ชื่อพระเครื่อง	พระนางพญา ผสมผงเก่า รุ่นมาลาเบี่ยง ปี 2538 หลวงปู่สังวาลย์ วัดทุ่งสามัคคีธรรม อธิษฐานจิต พระนางพญา ว
อายุพระเครื่อง	-
หมวดพระ	พระเกจิสายสุพรรณ
ราคาเช่า	250 บาท
เบอร์โทรติดต่อ	0811178991 (สะดวกรับสายเวลา 18.00 - 20.00 น.)
อีเมล์ติดต่อ	เนื่องจากมีลูกค้าติดต่อขอเช่าพระมาจำนวนมากต่อวัน ดังนั้นเช่าผ่านLINE จะติดต่อง่ายและสะดวกสุดครับ
LINE	(คลิ๊กที่นี่เพื่อเพิ่มเพื่อนกับเจ้าของร้าน)
สถานะ
Facebook	Share
เปิดให้เช่าตั้งแต่วันที่	อ. - 23 พ.ค. 2566 - 19:48.26
แก้ไขข้อมูลล่าสุดเมื่อ	พฤ. - 28 ก.ย. 2566 - 18:57.51

รายละเอียด
รหัส ศ.ร.๑๙๙๕๐ พระนางพญา ผสมผงเก่า รุ่นมาลาเบี่ยง ปี 2538 หลวงปู่สังวาลย์ วัดทุ่งสามัคคีธรรม อธิษฐานจิต พระนางพญา วัดนางพญา พิษณุโลกรุ่นพระมาลาเบี่ยงสร้างโดย ร.อ.เชาวรินทร์ ปี2538 หลวงปู่สังวาลย์ วัดทุ่งสามัคคีธรรม อธิษฐานจิตมวลสานที่โรงพิมพ์เก่าวัดสังฆทาน ประวัติ หลวงปู่สังวาลย์ เขมโก พระกรรมฐานแห่งเมืองสุพรรณ วัดทุ่งสามัคคีธรรม อ.สามชุก สุพรรณบุรี หลวงปู่่ เดิมชื่อ สังวาล นามสกุล จันทร์เรือง เกิดเมื่อ จันทร์ เดือน 4 ปีมะโรง (2459) ที่บ้านหนองผักนาก สามชุกสุพรรณบุรี บรรพบุรุษท่านมีอาชีพทำนา แต่โยมบิดาของท่านเป็นผู้ที่ได้ นำภาพยนตร์มาฉายในอำเภอสามชุกเป็นคนแรกอุุุปสมบทครั้งแรก เมื่ออายุครบบวช แต่ด้วยความที่ท่าน เป็นคนไม่รู้หนังสือ บทสวดมนต์บางบท ท่านต้องจำจากที่แม่ชีสวดกัน ท่านจึงสวดมนต์ได้แค่ อิติปิโส ฯ พาหุง ฯ แม้แต่นะโมก็ต้องต่อเอา ด้วยเหตุนี้ท่านจึงต้องลาสิกขาบททั้งๆที่ไม่อยากจะลาเลย ชีวิตสมรส ท่านสมรสกับแม่บาง เมื่ออายุ 26 ปี ในปี 2448 แต่ไม่มีบุตรด้วยกัน ท่านยึดอาชีพทำนาแต่ด้วยเหตุที่ท่านมีสุขภาพ ไม่ค่อยจะแข็งแรงเท่าไรนักบางครั้งขณะที่ทำงานเกิด เจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมา ท่านก็ต้องผลัดกันไถนาโดยอาศัยห้างนาเป็นที่พักรอจนไข้ลดจึงได้ออกมาทำนาเป็นปรกติ บางทีก็ทำนาไม่ได้ต้องให้ภรรยาท่านเป็นคนทำ ท่านจึงรับหน้าที่ เป็นผู้ช่วยหุงหาอาหาร ให้ภรรยาเท่านั้นเอง ท่านได้ทนทุกข์ทรมานกับโรคภัยถึง 2 ปีโดยในระหว่างนั้นท่านได้รับคำแนะนำจากแม่ชีจินตนา ซึ่งเป็นศิษย์ของหลวงพ่อสด วัดปากน้ำ ให้ทำกรรมฐานเผื่อว่าโรคจะหายความที่ท่านมีโรคภัยนี้เอง จึงได้เป็นเหตุหนึ่งที่ทำให้ท่านได้เห็นภัย วัฏฏะสงสาร เห็นภัยที่เกิดจากความเกิด แก่ เจ็บ ตาย ขึ้นมา ท่านเล่าให้ฟังว่า ครั้งหนึ่งแม่บางไม่สบาย ท่านก็ได้ช่วยดูแลตามประสาสามี ธรรมดาของคนป่วยย่อมจะต้องมี ความอิดโรยเป็นธรรมดาและช่วยตัวเองไม่ได้ ท่านจึงช่วยตักน้ำราดศรีษะให้แม่บาง พอน้ำราดลงบนเส้นผม ไอระเหยที่โดนเส้นผมนั้น ส่งกลิ่นชวนให้น่ารังเกียจ เนื่องจากไม่ได้ทำความสะอาดมาเป็นเวลานาน ทำให้ ท่านเกิดสลดสังเวชใจเป็นอย่างยิ่งว่า อสุภนิมิต มีโครงกระดูกขึ้นแทน ด้วยตัวท่านเป็นผู้ฝึกทำกรรมฐานอยู่เสมอ จึงทำให้จิตใจที่รับการฝึกฝนอยู่ย่อมเกิดปัญญาเกิดความรู้เห็นขึ้น มีญาณทัศนะปรากฎขึ้น ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้ท่านเห็นภัยในสังขารยิ่งขึ้นและเกิดความเบื่อหน่ายที่จะครองเรือนอีกต่อไป การสละจาการครองเรือนจึงได้เกิดขึ้น ที่ได้รับการฝึกฝนอยู่ย่อมเกิดปัญญาเกิดความรู้ เห็นขึ้นมีญาณทัศนะปรากฎขึ้น ท่านได้บอกกับแม่บาง ให้รู้ถึงความตั้งใจอันแน่วแน่ที่ท่านจะไปสู่ธรรมวินัย ของพระบรมศาสดา เพื่อ ที่จะทำที่สุดแห่งทุกข์ให้จงได้ ในการจะออกบวชในครั้งนี้ท่านก็ได้ให้พ่อห่วง ผู้เป็นบิดา ให้บอกกับลูกหนี้ทั้งหมดที่เป็นหนี้เป็นสินกับบิดาของท่าน ให้มาประชุมพร้อมกันและท่านได้ขอร้อง พ่อห่วงให้ยกเลิกสัญญาที่ลูกหนี้ทั้งหลายได้กระทำกับบิดาของท่าน ด้วยการฉีกเอกสารทิ้งทั้งหมด นับได้ว่าเป็นการเริ่มต้นในการให้ทาน อันเป็นที่น่าปิติยินดีอย่างยิ่งหลังจากนั้นท่านได้ อุปสมบทอีกครั้ง เมื่อ วันที่ ๒๗ เมษายน ๒๔๙๔ ณ วัดนางบวช อ.เดิมบางนางบวช จ.สุพรรณบุรี เวลา ๑๔.๔๕ น. ท่านพระครูแขก เป็นอุปัชฌาย์ เมื่อท่านอุปสมบทแล้ว ก็ได้เข้าไปปฏิบัติธรรม ณ ป่าช้าวัดบ้านทึง อ.สามชุก เป็นเวลา ๖ พรรษา ท่านได้อาศัยอยู่ในป่าช้าโดยฝากตัว เป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อมหาทอง โสภโณ วัดบ้านทึง จ. สุพรรบุรี ซึ่งเป็นผู้มีความรู้ทางด้านปริยัติได้ดีท่านหนึ่ง หลวงพ่อมหา ทองท่านได้เป็นผู้แปลข้อศีล ที่ว่า สมาธิ ภิกฺขเว ภาเวย สมาธิโต ยถาภูตํ ปชานาติ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย พวกเธอทั้งหลายพึงยังสมาธิ ให้เกิดขึ้นเถิด เพราะจิตที่เป็นสมาธินั้น ย่อมรู้เห็นตามความเป็นจริง เพียงประโยคนี้เท่านั้น ที่ท่านถือเป็นแนวทาง ปฏิบัติ มุ่งมั่นกระทำความเพียร อยู่ในป่าช้าตลอดเวลา ๕ ปี ปัญญาที่เกิดจากการปฏิบัตินี้เองทำให้ท่านรู้เห็น ตามความเป็นจริง โดยท่านได้ยึดหลักธุดงควัตรตลอดเวลา หลังจากที่ท่านพระอาจารย์มหาทองได้ละสังขารแล้ว ท่า่นจึงได้ออกจากป่าช้า แต่ท่านก็มิได้ละเลย หรือทอดธุระในภาคปฏิบัติเลยแม้แต่น้อย เรื่องนี้ก็ให้นึกถึงคำของ ท่านที่ได้กล่าวว่านักปฏิบัติจะทิ้งการปฏิบัติไม่ ได้ จนกว่าจะหมดลมท่านเองก็เป็นเช่นนั้น เมื่อท่านมาอยู่ วัดทุ่งสามัคคีธรรม และไปสร้างวัดป่าน้ำตกเขมโก ที่ ด่านช้าง สุพรรณบุรี ท่านก็จะสั่งสอน และเจริญสมาธิภาวนาอยู่เสมอมิได้ขาดเลย ในระยะเริ่มแรกท่านมีอุปสรรคมากเพราะชาวบ้านส่วนใหญ่ ยังไม่เข้าใจ บางคนถึงกับเข้ามาทำร้ายและขัดขวางการเผยแพร่ธรรมทุกรูปแบบ แต่ในที่สุดท่านก็สามารถ ฟันฝ่าอุปสรรคไปได้ และเผยแพร่ธรรมให้ทุกคนรู้จักประพฤติปฏิบัติธรรมตามคำสอนของพระพุทธเจ้าได้ อย่างกว้างขวางมีทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติให้ความสนใจในการปฏิบัติธรรม เข้าห้องกรรมฐานปฏิบัติตตาม หลักมหาสติปัฏฐาน 4 ที่หลวงพ่อแนะนำสั่งสอนได้เป็นอย่างดี หลวงปู่จึงมีศิษยานุศิษย์ทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติทั้งในประเทศและต่างประเทศมากมาย **

รายละเอียด

**รหัส ศ.ร.๑๙๙๕๐
พระนางพญา ผสมผงเก่า รุ่นมาลาเบี่ยง ปี 2538 หลวงปู่สังวาลย์ วัดทุ่งสามัคคีธรรม อธิษฐานจิต
พระนางพญา วัดนางพญา พิษณุโลกรุ่นพระมาลาเบี่ยงสร้างโดย ร.อ.เชาวรินทร์ ปี2538 หลวงปู่สังวาลย์ วัดทุ่งสามัคคีธรรม อธิษฐานจิตมวลสานที่โรงพิมพ์เก่าวัดสังฆทาน
ประวัติ หลวงปู่สังวาลย์ เขมโก พระกรรมฐานแห่งเมืองสุพรรณ
วัดทุ่งสามัคคีธรรม อ.สามชุก สุพรรณบุรี
หลวงปู่่ เดิมชื่อ สังวาล นามสกุล จันทร์เรือง เกิดเมื่อ จันทร์ เดือน 4 ปีมะโรง (2459)
ที่บ้านหนองผักนาก สามชุกสุพรรณบุรี บรรพบุรุษท่านมีอาชีพทำนา แต่โยมบิดาของท่านเป็นผู้ที่ได้
นำภาพยนตร์มาฉายในอำเภอสามชุกเป็นคนแรกอุุุปสมบทครั้งแรก เมื่ออายุครบบวช แต่ด้วยความที่ท่าน
เป็นคนไม่รู้หนังสือ บทสวดมนต์บางบท ท่านต้องจำจากที่แม่ชีสวดกัน ท่านจึงสวดมนต์ได้แค่ อิติปิโส ฯ พาหุง ฯ
แม้แต่นะโมก็ต้องต่อเอา ด้วยเหตุนี้ท่านจึงต้องลาสิกขาบททั้งๆที่ไม่อยากจะลาเลย
ชีวิตสมรส ท่านสมรสกับแม่บาง เมื่ออายุ 26 ปี ในปี 2448 แต่ไม่มีบุตรด้วยกัน
ท่านยึดอาชีพทำนาแต่ด้วยเหตุที่ท่านมีสุขภาพ ไม่ค่อยจะแข็งแรงเท่าไรนักบางครั้งขณะที่ทำงานเกิด
เจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมา ท่านก็ต้องผลัดกันไถนาโดยอาศัยห้างนาเป็นที่พักรอจนไข้ลดจึงได้ออกมาทำนาเป็นปรกติ
บางทีก็ทำนาไม่ได้ต้องให้ภรรยาท่านเป็นคนทำ ท่านจึงรับหน้าที่ เป็นผู้ช่วยหุงหาอาหาร ให้ภรรยาเท่านั้นเอง
ท่านได้ทนทุกข์ทรมานกับโรคภัยถึง 2 ปีโดยในระหว่างนั้นท่านได้รับคำแนะนำจากแม่ชีจินตนา
ซึ่งเป็นศิษย์ของหลวงพ่อสด วัดปากน้ำ ให้ทำกรรมฐานเผื่อว่าโรคจะหายความที่ท่านมีโรคภัยนี้เอง
จึงได้เป็นเหตุหนึ่งที่ทำให้ท่านได้เห็นภัย วัฏฏะสงสาร เห็นภัยที่เกิดจากความเกิด แก่ เจ็บ ตาย ขึ้นมา
ท่านเล่าให้ฟังว่า ครั้งหนึ่งแม่บางไม่สบาย ท่านก็ได้ช่วยดูแลตามประสาสามี ธรรมดาของคนป่วยย่อมจะต้องมี
ความอิดโรยเป็นธรรมดาและช่วยตัวเองไม่ได้ ท่านจึงช่วยตักน้ำราดศรีษะให้แม่บาง พอน้ำราดลงบนเส้นผม
ไอระเหยที่โดนเส้นผมนั้น ส่งกลิ่นชวนให้น่ารังเกียจ เนื่องจากไม่ได้ทำความสะอาดมาเป็นเวลานาน ทำให้
ท่านเกิดสลดสังเวชใจเป็นอย่างยิ่งว่า อสุภนิมิต มีโครงกระดูกขึ้นแทน ด้วยตัวท่านเป็นผู้ฝึกทำกรรมฐานอยู่เสมอ
จึงทำให้จิตใจที่รับการฝึกฝนอยู่ย่อมเกิดปัญญาเกิดความรู้เห็นขึ้น มีญาณทัศนะปรากฎขึ้น
ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้ท่านเห็นภัยในสังขารยิ่งขึ้นและเกิดความเบื่อหน่ายที่จะครองเรือนอีกต่อไป
การสละจาการครองเรือนจึงได้เกิดขึ้น ที่ได้รับการฝึกฝนอยู่ย่อมเกิดปัญญาเกิดความรู้
เห็นขึ้นมีญาณทัศนะปรากฎขึ้น ท่านได้บอกกับแม่บาง ให้รู้ถึงความตั้งใจอันแน่วแน่ที่ท่านจะไปสู่ธรรมวินัย
ของพระบรมศาสดา เพื่อ ที่จะทำที่สุดแห่งทุกข์ให้จงได้ ในการจะออกบวชในครั้งนี้ท่านก็ได้ให้พ่อห่วง
ผู้เป็นบิดา ให้บอกกับลูกหนี้ทั้งหมดที่เป็นหนี้เป็นสินกับบิดาของท่าน ให้มาประชุมพร้อมกันและท่านได้ขอร้อง
พ่อห่วงให้ยกเลิกสัญญาที่ลูกหนี้ทั้งหลายได้กระทำกับบิดาของท่าน ด้วยการฉีกเอกสารทิ้งทั้งหมด
นับได้ว่าเป็นการเริ่มต้นในการให้ทาน อันเป็นที่น่าปิติยินดีอย่างยิ่งหลังจากนั้นท่านได้ อุปสมบทอีกครั้ง
เมื่อ วันที่ ๒๗ เมษายน ๒๔๙๔ ณ วัดนางบวช อ.เดิมบางนางบวช จ.สุพรรณบุรี เวลา ๑๔.๔๕ น.
ท่านพระครูแขก เป็นอุปัชฌาย์ เมื่อท่านอุปสมบทแล้ว ก็ได้เข้าไปปฏิบัติธรรม ณ ป่าช้าวัดบ้านทึง อ.สามชุก
เป็นเวลา ๖ พรรษา ท่านได้อาศัยอยู่ในป่าช้าโดยฝากตัว เป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อมหาทอง โสภโณ
วัดบ้านทึง จ. สุพรรบุรี ซึ่งเป็นผู้มีความรู้ทางด้านปริยัติได้ดีท่านหนึ่ง หลวงพ่อมหา ทองท่านได้เป็นผู้แปลข้อศีล
ที่ว่า สมาธิ ภิกฺขเว ภาเวย สมาธิโต ยถาภูตํ ปชานาติ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย พวกเธอทั้งหลายพึงยังสมาธิ
ให้เกิดขึ้นเถิด เพราะจิตที่เป็นสมาธินั้น ย่อมรู้เห็นตามความเป็นจริง เพียงประโยคนี้เท่านั้น ที่ท่านถือเป็นแนวทาง
ปฏิบัติ มุ่งมั่นกระทำความเพียร อยู่ในป่าช้าตลอดเวลา ๕ ปี ปัญญาที่เกิดจากการปฏิบัตินี้เองทำให้ท่านรู้เห็น
ตามความเป็นจริง โดยท่านได้ยึดหลักธุดงควัตรตลอดเวลา หลังจากที่ท่านพระอาจารย์มหาทองได้ละสังขารแล้ว
ท่า่นจึงได้ออกจากป่าช้า แต่ท่านก็มิได้ละเลย หรือทอดธุระในภาคปฏิบัติเลยแม้แต่น้อย เรื่องนี้ก็ให้นึกถึงคำของ
ท่านที่ได้กล่าวว่านักปฏิบัติจะทิ้งการปฏิบัติไม่ ได้ จนกว่าจะหมดลมท่านเองก็เป็นเช่นนั้น เมื่อท่านมาอยู่
วัดทุ่งสามัคคีธรรม และไปสร้างวัดป่าน้ำตกเขมโก ที่ ด่านช้าง สุพรรณบุรี ท่านก็จะสั่งสอน
และเจริญสมาธิภาวนาอยู่เสมอมิได้ขาดเลย ในระยะเริ่มแรกท่านมีอุปสรรคมากเพราะชาวบ้านส่วนใหญ่
ยังไม่เข้าใจ บางคนถึงกับเข้ามาทำร้ายและขัดขวางการเผยแพร่ธรรมทุกรูปแบบ แต่ในที่สุดท่านก็สามารถ
ฟันฝ่าอุปสรรคไปได้ และเผยแพร่ธรรมให้ทุกคนรู้จักประพฤติปฏิบัติธรรมตามคำสอนของพระพุทธเจ้าได้
อย่างกว้างขวางมีทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติให้ความสนใจในการปฏิบัติธรรม เข้าห้องกรรมฐานปฏิบัติตตาม
หลักมหาสติปัฏฐาน 4 ที่หลวงพ่อแนะนำสั่งสอนได้เป็นอย่างดี
***หลวงปู่จึงมีศิษยานุศิษย์ทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติทั้งในประเทศและต่างประเทศมากมาย ***